WAGENAAR
CONSULTANCY

26

ORGANISATIE VAN BINNENUIT

MEER DAN

JAAR!

EEN MENS IS NIET EEN DING,

… maar een verhaal

Ieder mens heeft meerdere verhalen: verhalen van behaalde successen en mislukkingen, van periodes van geluk en verdriet, van goede en minder goede levensfasen. Sommige verhalen hebben een happy end en andere een minder goede afloop. In die zin zijn we soms verbazend hetzelfde: al levende leren we leven en krijgen we langzaamaan grip op onze sterke en zwakke kanten.

Een mens is echter zelf ook een verhaal. En aan dat verhaal worden elke dag weer nieuwe hoofdstukken toegevoegd. Een mens is daarmee een hoogst veranderend en beweeglijk fenomeen. Niet alleen zien we dat wanneer we foto’s van onszelf bekijken van 5 jaar geleden, maar ook mentaal slaan we voortdurend nieuwe wegen in en onderzoeken we nieuwe uitdagingen.

Dat is de wet van het leven, zou je kunnen zeggen: we zijn geen ‘ding’, maar beweging.

Maar we hebben ook af en toe de behoefte aan een plot in het verhaal, een conclusie, een plek waar we even kunnen gaan staan en kunnen vaststellen hoe het verhaal tot nu toe is verlopen. Dat vormt de bodem van een natuurlijke reflectie over ons leven wanneer dat een tijdje gebeurd, maar kan soms ook leiden naar het vasthouden van wat we al kennen, tot een innerlijke hardnekkige drang naar hetzelfde. Soms alleen maar door indutten, door gewoonte.

Dan maken we ons, min of meer vrijwillig, tot een ding.

Het is beperkend wanneer we onszelf niet meer toestaan ons verhaal verder te schrijven.

Die vastheid wordt weerstand tegen verandering (en wie heeft daar geen last van af en toe?), een periode waarin het leven zich steeds lijkt te herhalen of waarin iemand zich gewoon niet 100% levend voelt (en wie ontkomt daar altijd aan?).

Dat gebeurt vaak langzaam, stukje bij beetje. We lijken het leven steeds meer aan de buitenkant te leven, de glans raakt eraf. Op bepaalde gebieden verliezen we onze slag- en groeikracht, ons potentieel. We settelen voor ‘dat kan ik niet’ of ‘daar hou ik niet van’, zonder dat echt te onderzoeken.
Alle ‘nieuw’ dat we tegenkomen, verandert ons automatisch als verhaal, dus om hetzelfde te blijven moeten we ‘nieuw’ als ervaring voor een deel uitsluiten. We moeten dan noodzakelijk filteren in nieuwe ervaringen om dit ‘hetzelfde zijn’, overeind te kunnen houden. We beginnen aan onszelf steeds meer onze eigen verhalen te vertellen: over wat wel en niet mogelijk is en hoe het leven in elkaar steekt. Soms krijgen zelfs stokpaardjes en oude koeien de overhand over veulentjes en kalveren in de wei. We zien het direct bij anderen, maar niet gauw bij onszelf.

Deze ‘normale’ beperking van potentieel leidt niet altijd tot grote problemen. We missen alleen de echte finesses en glans in het leven, we hangen aan aannames en ideeën die niet meer actueel en functioneel zijn, krijgen irritaties voor bepaalde mensen (want die laten ons vaak iets zien dat we juist trachten te filteren) en kunnen niet gewoon ontspannen genieten van het huidige moment in onze carrière. We verliezen de vloeibaarheid die we hadden en voelen ons niet meer vrij.

En dat is toch wel een zware prijs.

Onze expertise bestaat eruit te zorgen dat het verhaal weer een open eind krijgt.

Dat ziet er in de praktijk uit als mensen zodanig feedback te geven, te spiegelen, te confronteren en te adviseren, dat er weer ruimte en vrijheid komt voor nieuwe ervaringen en de mogelijkheid tot handelen. Verandering wordt dan weer gemakkelijk en natuurlijk.

Niet als een geleerd trucje, maar van binnenuit.